حالیا مصلحت وقت در آن می بینم                         که کشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

جام مِی گیرم و از اهل ریا دور شوم                          یعنی از اهل جهان پاکدلی بگزینم

جز صُراحی و کتابم نبود یار و ندیم                           تا حریفان دغا را به جهان کم بینم

   سر به آزادگی از خلق بر آرم چون سرو                    گر دهد دست که دامن ز جهان در چینم

بس که در خرقه ی آلوده زدم لاف صلاح                    شرمسار از رخ ساقی و مِیِ رنگینم

سینه ی تنگ من و بار غم او هیهات                        مرد این بار گران نیست دل مسکینم

من اگر رند خراباتم و گر زاهد شهر                        این متاعم که همی بینی و کمتر زینم

بنده ی آصف عهدم دلم از راه مبر                          که اگر دم زنم از چرخ بخواهد کینم

بر دلم گرد ستم هاست خدایا مپسند                          که مکدّر شود آیینه ی مهر آیینم